نبیره پسر داشت هفتاد و هشت

بزد کوس ز ایوان به میدان گذشت

بشمشیر ازیشان دو بهره بکشت

چو چوپان چنان دید بنمود پشت

ازیشان چهل مرد دیگر بکشت

غمی شد سپهدار و بنمود پشت

چو کیخسرو از تو پر اندیشه گشت

ترا داد تخت و خود اندر گذشت

چو در شهر آباد چندی بگشت

ز ایوان به دیوان قیصر گذشت

زمانه برین نیز چندی بگشت

برین کار بر ماهیان برگذشت

چو اهرن بود مر مرا یار و پشت

ندارد مگر باد دشمن به مشت

یکی آنک نر اژدها را بکشت

فراوان بلا دید و ننمود پشت

وزان جایگه سوی ایوان گذشت

سپهر اندرین نیز چندی بگشت

بدو گفت گشتاسپ کاین سرد گشت

سخنها ز اندازه اندر گذشت

ازیشان چه مایه گرفت و بکشت

بکشتند مر هرک آمد به مشت

کز ایران همه کام تو راست گشت

سخنها ز اندازه اندر گذشت

گرت رنج ناید خرامی به دشت

که کار زمانه به کام تو گشت

نبایدش گفتن کسی را درشت

همه تاج شاهانش آمد به مشت

خجسته پی و نام او زردهشت

که آهرمن بدکنش را بکشت

یکی سرو آزاده بود از بهشت

به پیش در آذر آن را بکشت

بگیرید پند ار دهد زردهشت

به سوی بت چین بدارید پشت

پرستشکده گشت زان سان که پشت

ببست اندرو دیو را زردهشت

چراکش نخوانی نهال بهشت

که شاه کیانش به کشمر بکشت

خداوند را دیدم اندر بهشت

من این زند و استا همه زو نوشت