جهاندار بر چرخ چونین نوشت

به فرمان او بردهد هرچ کشت

بیاراست شهری بسان بهشت

به هامون گل و سنبل و لاله کشت

به گلشهر گفت آنک خرم بهشت

ندید و نداند که رضوان چه کشت

سیاوش ز ایوان به میدان گذشت

به بازی همی گرد میدان بگشت

سیاوش بدو گفت کز تو گذشت

نبرد دلیران مرا خوار گشت

برادر بد از کالبد هم ز پشت

چنان پرخرد بیگنه را بکشت

یکی پاسخ نامه باید نوشت

پدیدار کردن همه خوب و زشت

رخش پر ز خون دل و دیده گشت

سوی آخُر تازی اسپان گذشت

چه خوابی که چندین زمان برگذشت

نه جنبید و بیدار هرگز نگشت

فرنگیس رانیز خواهند کشت

مکن هیچ‌گونه برین کار پشت

چو برداشتم جام پنجاه و هشت

نگیرم به جز یاد تابوت و تشت

بفرمود پس تا برندش به دشت

ابا خنجر و روزبانان و تشت

از ایران فراوان سپه را بکشت

غمی شد دل طوس و بنمود پشت

تهمتن فراوان از ایشان بکشت

فرامرز و طوس اندر آمد به پشت

چنان شاهزاده جوان را بکشت

ندانست جز گنج و شمشیر پشت

جهاندار دارندهٔ خوب و زشت

مرا گر نمودی سراسر بهشت

زمین از تو گردد بهار بهشت

سپهر از تو زاید همی خوب و زشت

ز پیش سواری نمودید پشت

بسی از دلیران ترکان بکشت

برادر مرا هست هفتاد و هشت

جهان شد چو نام تو اندر گذشت

ز پیش پدر گیو بنمود پشت

دلش پر ز گفتارهای درشت