کسی را که اندیشه ناخوش بود

بدان ناخوشی رای او گش بود

کسی کز نژاد سیاوش بود

خردمند و بیدار و خامش بود

بریزیم ناخوب و ناخوش بود

نه آیین شاهان سرکش بود

همه جستنش داد و دانش بود

ز دانش روانش به رامش بود

بدانید کان کو منی فش بود

بر مهتران سخت ناخوش بود

نگه کن به جایی که دانش بود

ز داننده کشور به رامش بود

جوان بی‌هنر سخت ناخوش بود

اگر چند فرزند آرش بود

چوکژی کند پیر ناخوش بود

پس ازمرگ جانش پرآتش بود

کنون زندگانیت ناخوش بود

وگر بگذری جایت آتش بود

کنون زندگانیت ناخوش بود

چو رفتی نشستت در آتش بود

ببد کردن بنده خامش بود

برمن چنان دان که بیهش بود

ار دستت از آتش بود

ما را ز گل مفرش بود

سپه را که چون او سپه کش بود

چه پیش آب دریا ، چه آتش بود

مرا آزار با تیمار خوش بود

که نرگس مست بود و لاله گش بود

مرا این پادشایی با تو خوش بود

دلم با این همه گنج از تو گش بود

عاشقی کردن کنون و باده خوردن خوش بود

خاصه آن کس را که ساقی لعبت دلکش بود

جهاندار تخم سیاوش بود

نژاد فریدون باهش بود

که سرمایه ی مرد دانش بود

دل دانشی پر ز رامش بود

دل پادشا همچو آتش بود

چو خاکستر است ار نه سرکش بود

ار دستت از آتش بود

ما را ز گل مفرش بود