در میدان آ با سپر و ترکش باش

سر هیچ به خود مکش به ما سرکش باش

گو خواه زمانه آب و خواه آتش باش

تو شاد بزی و در، میانه خَوش باش

ای تن وطن بلای آن دلکش باش

ای جان ز غمش همیشه در آتش باش

ای دیده به زیر پای او مفرش باش

ای دل نه همه وصال باشد خوش باش

در ره عشق او بلاکش باش

همچو ایوب در بلا خوش باش

شه چو بر داردت فکندش باش

چون ترا خواجه خواند بنده‌ش باش

در میدان‌آ با سپر و ترکش باش

سر هیچ بخود مکش بما سر کش باش

گوخواه زمانه آب و خواه آتش باش

تو شاد بزی و در میانه خوش باش

خود تن بقضا در ده و خود سرکش باش

جز آن نبود که تو نخواهی، خوش باش!

خاقانی رو چو سیر عریان وش باش

تو تو چو پیاز و دل پر از آتش باش

چون جنبش چرخ گندنائی کش باش

گشنیز تویی دیگ فلک را خوش باش

نهانی کس فرستادش که خوش باش

یکی هفته درین غم بارکش باش

پاسخم داد کامشبی خوش باش

نعل شبدیز گو در آتش باش

گر تو همه داری همه در آتش باش

ور بیهمهای بیهمه گردن کش باش

هیچ است همه از همه پس هیچ مگوی

ور هیچ نداری همه داری خوش باش

بر این آتش بزن آبی و خوش باش

وگرنه بستهٔ این پنج و شش باش

در معرض صد سلامتی باهش باش

عاشق وش و دعوی کش و محنت کُش باش

گر جملهٔ عالم آب و آتش گیرد

آخر نه وصی آدمی، خامش باش

تو هم ار عاشقی بلاگش باش

چون بلازوست، با بلا خوش باش

به حق گویا شو از باطل خمش باش

چو عیسی نبی و دجال‌کش باش

گرم رو آمده چون آتش باش

هر چه پیش آید ازان سرکش باش

گفتا که ازین هوس خمش باش

با هشیاری چو من بهش باش

ای غنچه چه دلتنگ نشینی خوش باش

چون گل نفسی برآور و سرخوش باش

هر چند سبکبارتری کم خطری

تو باد شو و گو دو جهان آتش باش

سالک، ز سراغ ره مقصود خمش باش

هر سنگ نشان، سنگ ره توست بهش باش

با ساقی قسمت نتوان عربده انگیخت

چون گل همه دم، کاسهٔ خون می کش و خوش باش

بر بند زبان، گوش سخندان چو نیابی

[...]

خود نالم و، گویمت : خمش باش!

خود مستم و، گویمت: بهش باش!

هان بیشترک ازین بهش باش

گر ناخوشیی رسیده، خوش باش