از آن پس شهنشه به رامش نشست

ابا نامداران خسرو پرست

نگر تا نیاری به بیداد،دست

که دنیا نباشد سرای نشست

تو را باب،کشته نیا پرور است

زخویشان تو نیست کس تندرست

ندارد بجز باد،چیزی به دست

خنک هر که از دیو دوزخ برست

گرفته سرپیل نیزه به دست

ببین نامداران ما کرد پست

بهشت برین بود گویی درست

همه شهریاران پایشان گشت سست

زیزدان کجا دیو را دشمنست

که آن خوردنی،دام اهریمن است

به تاراج خوردن گشادند دست

ببردند همی هرکسی گشت پست

همه گرد بر گرد ما لشکرست

جهان سر به سر پر ز اهریمنست

یقین شد که ترس از همه برترست

به هردو جهان،ایمنی خوشتر است

اگر زال خواهی که آید به دست

یکی سخت پیمانت باید ببست

به دل شاد،فرزانه بر پای جست

که دستان زدار و زکشتن برست

سپهبد به زخم دگر کرد دست

به هوش آمد وزود بر پای جست

نهادند بر تیغ برنده دست

زخون یلان،خاک کردند پست

به دشمن مرا بازدارید دست

نخواهم من از دست این دیو رست

کجا تیرباران برآمد زشست

کس از زخم شست دلیران نرست

به هر کس که بنهاد شمشیر دست

سوار وپیاده به هم برشکست

بینداخت یک ره کمان را زدست

سپر پیش بنهاد و بر سر نشست

اگر شهریاری، اگر زیردست

جز از خاک تیره نیابی نشست

هرآن کس که شد مرد یزدان پرست

کند هیچ خود را به امید،مست