سپر در سر آورد آن چیره دست

نیامد از آن سنگ بر وی شکست

چو بشنید گفتار مهتر پرست

نشست از بر زین و تیغی به دست

غلام و پرستار و هم زیر دست

همان اسب و اسباب و فرش نشست

بدین کوه و این دشت دارم نشست

جهانم چو یک مهره بد زیر دست

که دیدند او خرم و تندرست

نبایست رخشان به خوناب شست

پری چهرگان دسته گل به دست

به کف ساغر می همه نیم مست

همین مرز کاینجاست ما را نشست

سر مرز آن نامور خسرو است

سپهدار اگر چند نام آورست

ز مردی ز نام آوران برتر است

سیه دیو شیراوژن و سرکشست

تو گویی که بر زین که آتش است

به دیدار و گفتار و خورد و نشست

به هر آزمایش برآسای دست

به کف بر می و چشم ها نیم مست

ز نسرین و از لاله دسته به دست

به تنها تن خویشتن رزم جست

نجست از کسی یاری اندر نخست

بدین مرز کاکنون تو داری نشست

نشان پی اسب و گرزش بسست

برفتند هرکس به دل تندرست

چو خور چهره روز روشن بشست

نویسنده بنهاد بر نامه دست

قلم پای بگشاد و لب را ببست

ز گفتار برتر کشیدیم دست

سیه دیو داند دگر هرچه هست

چو تنگ اندر آورد بر گوش شست

خدنگ از بر چرخ چاچی بجست

کجا از خم ماه نو گوی بجست

بشد راست بر دامن مه نشست

چو آن از کمان باز بگشاد شست

بزد سینه دد ز تیرش بخست

گرفتش همی گردن و یال و شست

بپیچید و کردش ابر خاک پست