مرا در خوشاب سستی گرفت

همان سرو آزاد پستی گرفت

چو شب رفت و بر دشت پستی گرفت

هوا چون مغ آتش پرستی گرفت

دل هر دو از درد مستی گرفت

تن هر دو از رنج سستی گرفت

دل هر دو بیچاره مستی گرفت

تن هر دو از رنج سستی گرفت

سرم چون ز می تابِ مستی گرفت

سخن با سخا هم‌نشستی گرفت

مور راهش از کمر چستی گرفت

با سلیمان لاجرم کستی گرفت

سایه کز بالای او چستی گرفت

با همه دیوان بهم کستی گرفت

مرا بازوی عمر سستی گرفت

تنم کسوت نادرستی گرفت

نیست ز تو خلقت هستی گرفت

هست فرود آمد و پستی گرفت