چه گشاید ز عقل و مستی ما

که مه ما و مه بود و هستی ما

ای از می لعلت همه سر مستی ما

از سرو بلندت بزمین پستی ما

کز پی بخیال تست همدستی ما

واپس باشد ز نیستی هستی ما

ادب گرفته عنان خمار و مستی ما

برابر است بلندی ما و پستی ما

به خود ز دوست نیابیم تا ز می مستیم

تمام دوست پرستی است می پرستی ما

هزار ساغر دیدار شد تهی و هنوز

[...]

نداد نور شراری چراغ هستی ما

گلی نچید ز شاخ، دراز دستی ما

عنایت صمدی رد کفر ما نکند

اگر کمال به دیر و صنم پرستی ما

سر فتادگی تا به عرش می ساید

[...]

رسیده است به معراج اوج پستی ما

هزار پایه کم از نیستی است هستی ما

به هر چه چشم گشادیم، عشق می بازیم

گرفت روی زمین را صنم پرستی ما

نسیم صبح فنا تیغ بر کف استاده است

[...]

یکی بود به نظر نیستی و هستی ما

تفاوتی نبود در خمار و مستی ما

به می‌پرست مزن طعنه زآنکه کمتر نیست

ز می‌پرستی او خویشتن‌پرستی ما

بود به دیده نادیده برگ کاه چون کوه

[...]

ز باده‌ای‌ست به بزم شهود، مستی ما

که کرد رفع خمار شراب هستی ما

بگو به شیخ که ز کفر تا به دین فرق است

ز خودپرستی تو تا به می‌پرستی ما

زدیم دست به دامان عشق از همه پیش

[...]

بود از هستی تو، هستی ما

از می جود تست، مستی ما

زاهد تو زمستی منگر پستی ما

صرف ره نیستی شده هستیِ ما

مامست محبتیم و تو مستِ غرور

فرق است ز مستی تو تا مستیِ ما

زاهد تو زمستی منگر پستی ما

صرف ره نیستی شده هستیِ ما