اگر چه دل به آب صبر شسته است

هوای دل هنوز از من نجسته است

صبوری،کلید در بسته است

صبوری،دوای دلی خسته است

که شه را تن نازنین خسته است

ز دشمن بدین خستگی رسته است

نم ابر ار ز خلق بگسسته است

دست ما را که در سخا بسته است

به خدایی که بر میان قلم

از برای سخن کمر بسته است

که مرا از نهیت فرقت تو

دل پراکنده و جگر خسته است

دل من از فراق خواجه مخلص

خداوندا تو میدانی که خسته است

جمالش تا گل از چشمم ببر دست

هزاران خار در چشمم نشسته است

ز حسرت خواب از دیده گشادست

[...]

از پستهٔ تو سبزهٔ خط بر رسته است

یا مغز ز پستهٔ تو بیرون جسته است

بررسته دگر باشد و بربسته دگر

این طرفه که بررستهٔ تو بربسته است

ز بی‌صبری دلت گر سخت خسته‌است

صبوری کن مگر در وقت بسته‌است

او علوم شرع من دانسته است

نه چو دیگر مردمان بربسته است

حق تعالی بیعت ما بسته است

تو نپنداری که این خود رسته است

هرکه نی از خلق و از خود رسته است

بروی ابواب معانی بسته است

مدت ده روز شد تاخسته است

او زاکل و شرب لب بربسته است

راهی ز زبان ما به دل پیوسته است

کاسرار جهان و جان در او پیوسته است

تا هست زبان بسته، گشاده است آن راه

چون گشت زبان گشاده، آن ره بسته است

زانک جنت از مکاره رسته است

رحم قسم عاجزی اشکسته است

هنوز، از شاخ سبزم، برنرسته است

هنوز، این سبزه را شبنم نشسته است

به زمستان مسام چون بسته است

جنبش این بخار آهسته است

شوریده ئیست زلف تو کز بند جسته است

خطّ تو آن نبات که از قند رسته است

آن هندوی سیه که تواش بند کرده ئی

بسیار قلب صف شکنان کو شکسته است

گر زانگ روی و موی تو آشوب عالمست

[...]

دلم نقش ماه نوت بسته است

که پیوسته در مهر پیوسته است

که از زیر بند گران رسته است

چو گور از بر بور بنشسته است

زبانش چو بیغاره ره جسته است

همی گفت از رزم من خسته است