ازان می همی کفشگر مست بود

به دیده ندید آنچ بایست بود

به کار اندرون نایژه سست بود

دلش گفتی از سست خودرست بود

تو گفتی یکی پیل سرمست بود

همه دشت پای و سر و دست بود

فتنه را بیداریی پیوست بود

زانک چشم نیم خوابش مست بود

شیخ را در کعبه یاری چست بود

در ارادت دست از کل شست بود

گر غباری در رهش پیوست بود

ز آب چشم او همه بنشست بود

خواجه زنگی را غلامی چست بود

دست پاک از کار دنیا شست بود

از شراب نامرادی مست بود

زیر پای پیل محنت پست بود

هم سلاحش چست هم او چست بود

گوئیا از عشق بیرون رست بود

زیر پایش چرخ گردون پست بود

در غم جوهر نه نیست و هست بود

مطرب خواهم که عاشق مست بود

در کوی خرابات تو پابست بود

گر نیست بود شاه و گر هست بود

یارب بده آن کس که ازین دست بود

گهی دیده بر نرگس مست بود

گهی دست لاله بر دست بود

ز ناز دو چشمش ملک مست بود

ز سودای او رفته از دست بود

مرد دهقان چو تنگدست بود

وز لگدکوب فاقه پست بود

دل شه چون هوا پرست بود

ملک دین را ز وی شکست بود

ز حشمت زبر دست هر دست بود

همه دست ها پیش او پست بود

جوان معرکه نادیده یی و میگویی

که پیش بازوی من شیر بیشه سست بود

گهی که بر تو کند حمله شیر از سر خشم

اگر ز جا نروی دعویت درست بود

آن که به پست آمده او هست بود

هست نگوییم که او مست بود

دوشم بخواب ساغر دولت بدست بود

بر صدر بارگاه جلالت نشست بود

زنجیر عدل و حلقه حبل المتین داد

بر در ز روی رفعتشان چفت و بست بود

بالا گرفت کرسی جا هم چنانکه عرش

[...]

صفت تن بلند و پست بود

حق مبرا ز هرچه هست بود