گر نه بدبختمی، مراکه فگند؟

به یکی جاف جاف زود غرس

او مرا پیش شیر بپسندد

من نتاوم برو نشسته مگس

گرچه نامردم است، مهر و وفاش

[...]

گرچه نامردمست آن ناکس

نشود سیر ازو دلم یرگس

به چیزی که باشد مرا دسترس

بکوشم نیازت نیارم به کس

جهان سر به سر چو فسانست و بس

نماند بد و نیک بر هیچ‌کس

ندانم چه شاید بدن زین سپس

که راز سپهری ندانست کس

نباید ز گیتی ترا یار کس

بی‌آزاری و راستی یار بس

که سوی فریدون فرستند کس

به پوزش کجا چاره این بود بس

سپاس از جهاندار فریادرس

نگیرد به سختی جز او دست کس

امیدم به بخشایش تو است بس

به چیزی دگر نیستم دسترس

بگفتند کاین تیر زالست و بس

نراند چنین در کمان تیر کس

هر آنگه کت آید به بد دسترس

ز یزدان بترس و مکن بد به کس

خداوند این را ندانیم کس

همی رخش رستمش خوانیم و بس

که در خورد تاج کیان جز تو کس

نبینیم شاها تو فریادرس

به جایی که کاووس را دسترس

نباشد ندارم مر او را به کس

کنون گر نباشی تو فریادرس

نبینی بمازندران زنده کس

جهان دیده باید عنان‌دار کس

سنان و سپر بایدش یار بس

کجا پادشا دادگر بود و بس

نیازش نیاید بفریادرس

وزان کز دلیران نشد کشته کس

زواره ز اسپ اندر افتاد و بس

هجیرش چنین داد پاسخ که بس

به ترکی نباید مرا یار کس

عنان‌دار چون او ندیدست کس

تو گفتی که سام سوارست و بس