چند سال است تا که این جوهر ز من

خواستند او را همه شاهان ز من

پرده رازست و استادان زمن

کرده هر یک بر صفت بشنو ز من

دور بر آن حکمت شومت ز من

نطق تو شومست بر اهل زمن

چه حلالی خواست می‌باید ز من؟

که منم مجرم‌ترِ اهلِ زمن

لیک با خانهٔ شهنشاه زمن

این چنین گستاخیی ناید ز من

گویم ار بشنوی به صدق ز من

چند حرفی ز سر گذشت ز من

بر مناره روند جمله ز من

برسانند آن به خلق ز من

نزاری یکی پند بشنو ز من

نباشی دژم پیش شاه زمن

مرا بس بود راست بشنو ز من

که هستم به دوران شاه زمن

آنم که بندگی نکنم حرص و آزار

آزادگیست رسمم و این خود سزد ز من

حقا که بر سر افسر شاهی نبایدم

گر بیم آن بود که صداعی رسد ز من

شادی نمای هستم و از دولت زمان

[...]

این صفات بد اگر از خود جدا سازی چو من

نعمت الله زمان باشی و سلطان زمن

غیبت و نمامی و حرص و حسد این هر چهار

باز بخل و کینه و آنگه طمع بشنو ز من

در کجایند آن شریکان این زمن

که گمان گردیدشان انباز من

برآورد سر، گفت شاه زمن

که آری بدان شاه مهتر زمن