چه بفزایدت گر خونش بریزی

که باشد درخورت چون زو گریزی

دلا بگریز تا خونم نریزی

گر اکنون نه گریزی کی گریزی

چو باد از آتشم تا کی گریزی؟

نه من خاک توام؟ آبم چه ریزی؟

چو برخون منی چندی گریزی

بیا گر خون جانم می بریزی

چون این ره را تو مشتری بی چیزی

باید که به هر واقعه ای نگریزی

تو پنداری که رایگانش یابی

نی نی غلطی جان کنی و خون ریزی

ز ترجیع چهارم تو عجب نبود که بگریزی

که شیر عشق بس تشنه‌ست و دارد قصد خونریزی

رهبرش گشت شمس تبریزی

آنکه بودش نهاد خونریزی

شرطست دلا کز سر جان برخیزی

وز بند غم عشق بنان نگریزی

چون آب تو می رود ز نادیدن دوست

ای دیده بهر زه آب خود می ریزی

نه تو گفتی که به من با غم هجران نستیزی

کشته خود به زمین برنگذاری نگریزی

این سفر جز به هلاکم ننشینی و نخیزی

گر حلال است که خون همه عالم تو بریزی