اگر یک ره دگر چونان گریزد

به تیغ هجر خون من بریزد

ز آبِ پشت آبروی بگریزد

کابِ پشت آبِ رویها ریزد

بر آن سر کاسمان سیماب ریزد

چو سیماب از بت سیمین گریزد

وان کوه که سیل از آن گریزد

در زلزله بین که چون بریزد

شیر در وقت خنده خون ریزد

کیست کز پیل مست نگریزد

فلک از مرگ چندین میگریزد

زمین میتازدش تاخون بریزد

زبانت زین بیان هرگز نریزد

کز او هر لحظهٔ جوهر بریزد

رفیقی گر ز پیوندت گریزد

ازو بگریز، اگر جان بر تو ریزد

آنجا که حمام ما گریزد

شهباز خلیفه پر بریزد

بر آن سر کاسمان سیماب ریزد

چو سیماب از همه شادی گریزد.

ز نور آن به که سایه در گریزد

و گرنه خون خود هم خویش ریزد

کس از امیدگاه خود گریزد

که خون خود به دست خود بریزد؟

ز نمک ندیده بودم که کسی شکر بریزد

نه رطب ز سرو هرگز چو لب تو تر بریزد

خط سبز بی‌سبب نیست که بر لبت نشسته

به شکر لب تو طوطی چو رسید پر بریزد

نکنی ملامت دل که سرشک اوست غماز

[...]