ز نرگس وز بنفشه صحن خرگاه

گلستانی نهاده در نظرگاه

بلی چون رفت باید زین گذرگاه

ز خارا بِهْ بریدن تا ز خرگاه

ای شاه مقربان درگاه

بزم تو ورای هفت خرگاه

هر لحظه به نوحه بر گذرگاه

بی خود به در آمدی ز خرگاه

یکی تیری زدندش بر جگر‌گاه

که پیکانش برآمد از کمرگاه

ز بس عشرت همه شب تا سحرگاه

بهشت این جهانی بود خرگاه

آهی که من خسته برآرم ز جگرگاه

نُه پرده افلاک بسوزم به سحرگاه

از عشق نترسیدم و بنیاد مرا بود

افتد به خطر هر که نترسد ز خطرگاه

بر صدر سلاطین چو به مسند بنشینند

[...]

ملک با تاج زر کرد عزم درگاه

چو صبح صادق آمد در سحرگاه

همی خواهم که جویی زین کمرگاه

ببری راست تا این سوی درگاه

شه گردون سریر عرش خرگاه

اشارت کرد با خاصان درگاه

چو شاهنشاه این فیروزه خرگاه

بجولان گاه صبح آمد سحرگاه

رسیده سبزه‌هایش تا کمرگاه

درختانش زده بر سبزه خرگاه

نه یک دیدن همه دستش نظر گاه

نشانده سد نگه در هر گذرگاه

به چرخ افراشت دود تیره خرگاه

تفک را شعله شد شمع نظرگاه

بلی چون رفتنی شد زین گذرگاه

زخارا به بریدن یا ز خرگاه