پیوسته مرا ز خالق جسم و َعَرض

حقا که همین بود و همینست غرض

کان جسم لطیف را به خلوتگه ناز

فارغ بینم همیشه ز آسیب مرض

ایا ثنای تو بر جملهٔ خلایق فرض

کم از بزرگی تو آسمان به طول و به عرض

تو شمس دینی و بر شمس آسمان گشتست

نماز بردن سوی در رفیع تو فرض

امید رزق ز دیوان جود تو دارد

[...]

جبار دهد لشکر احوال ترا عرض

در معرکه صعب «اذا زلزلت الأرض »

من قال بانّ جوهر الفقر عرض

الجوهر لمّا عرض الفقر عرض

و الفقر شفا و ماسوی الفقر مرض

فقری غرضی و لیس فی الفقر غرض

شیر گفتش تو ز اسباب مرض

این سبب گو خاص کاینستم غرض

ناطقی یا حرف بیند یا غرض

کی شود یک دم محیط دو عرض

تا مبدل گشت جوهر زین عرض

چون ز پرهیزی که زایل شد مرض

جفت کردن اسپ و اشتر را عرض

جوهر کره بزاییدن غرض

هست آن بستان نشاندن هم عرض

کشت جوهر گشت بستان نک غرض

بنگر اندر خود نه تو بودی عرض

جنبش جفتی و جفتی با غرض

جمله اجزای جهان را بی غرض

در نگر حاصل نشد جز از عرض

زانک دل جَوهر بوَد، گفتن عَرَض

پس طُفَیل آمد عَرَض، جَوهرْ غَرَض

دانش من جوهر آمد نه عرض

این بهایی نیست بهر هر غرض

گر یکی خلطی فزون شد از عرض

در تن مردم پدید آید مرض

پس بُوَد دل جوهر و عالم عرض

سایهٔ دل چون بود دل را غرض؟

باغ چون جنت شود دار المرض

زرد و ریزان برگ او اندر حرض

زانک عقلت جوهرست این دو عرض

این دو در تکمیل آن شد مفترض

این شعاع باقی آمد مفترض

نه شعاع شمع فانی عرض

ره گذر بود و بمانده از مرض

در یکی گوشهٔ خرابه پر حرض

لاجرم محجوب گشتند از غرض

که دقیقه فوت شد در معترض