یکی نره گوری زده بر درخت

نهاده بر خویش گوپال و رخت

چو خورشید بفکندی از چرخ رخت

شدی سست و لرزان بجای آن درخت

همه بیشه زیتون و خرما درخت

درو لشکر دشمن افکنده رخت

گرانمایه نوشاد بربست رخت

بپیمود ره سوی مرغ و درخت

چون از آن مرغزار آب و درخت

برگرفتند سوی صحرا رخت

هیچ آژنگی نیفتد بر رخت

تازه ماند آن شباب فرخت

چون درخت موسوی شد این درخت

چون سوی موسی کشانیدی تو رخت

زرش دیدم و زرع و شاگرد و رخت

ولی بی مروت چو بی بر درخت

نی که شد دانه زیر خاک درخت

میوه و برگ داد و شد پر رخت

بلکه من چون بهارم و تو درخت

از منستت حیات و زینت و رخت

خنک آنک در سایة این درخت

برد زآفتاب محالات رخت

خلق کشان در پنهٔ سایه رخت

سایه گریزان به پناه درخت

شنیدم صفات تو عاشق شدم

ندیده بدیده رخ فرخت

بیاد تو برخاست صبر از دلم

چها خیزد آیا چو بیند رخت

آنرا که هنر نباشد و پایه بخت

هرگز نشود کسی بزیبایی رخت

از میوه شجر عزیز باشد نه ز برگ

بی میوه چه سود برگ رنگین بدرخت

یاد حق بربندد از آن خانه رخت

مرغ رحمت بر پرد از آن درخت

یکی همچو دزدان برآورده رخت

پی میوه بر شاخهای درخت

برهنه برو برزو بالا و رخت

چه از ترکتاز خزانی درخت

هشته علایق به حقایق رخت

حاق حقایق گهر فرخت

ور به میل آیید سوی این درخت

از جنان ناچار باید بست رخت

که حذر گیرید ز اکل این درخت

تا نه بر بیرون کشید از روضه رخت