چو دریا و چون کوه و چون دشت و راغ

زمین شد به کردار روشن چراغ

سپر در سپر بافته دشت و راغ

درفشیدن تیغها چون چراغ

چو خورشید برزد سر از تیره راغ

زمین شد به کردار روشن چراغ

چو خورشید برزد سر از کوه و راغ

زمین شد به کردار زرین چراغ

چو برزد سر از کوه روشن چراغ

چو دریا فروزنده شد دشت و راغ

چو بر زد سر از کوه روشن چراغ

چو دیبا فروزنده شد دشت و راغ

یکی سرخ گوهر به جای چراغ

فروزان شده زو همه بوم و راغ

برین گونه تا شید بر پشت راغ

برآمد جهان شد چو روشن چراغ

در و دشت و پالیز شد چون چراغ

چو خورشید شد باغ و چون ماه راغ

دگر روز چون سیمگون گشت راغ

پدید آمد آن زرد رخشان چراغ

چو دریای خون شد همه دشت و راغ

جهان چون شب و تیغها چون چراغ

پر از گفتگویست هامون و راغ

میان یلان نیز چندین چراغ

دگر روز چون خور برآمد ز راغ

نهاد از بر چرخ زرین چراغ

طلایه مدارند و شمع و چراغ

یکی سوی دشت و یکی سوی راغ

از آن خرمی دشت و آن شهر و راغ

شمرها و پالیزها چون چراغ

چو بنوشت شب فرش زربفت راغ

همه گنبد سبز شد پر چراغ

همان جا شب تیره بر دشت و راغ

یکی روشنی دید همچون چراغ

بُدی دودگون روز بر دشت و راغ

شب از دور درتافتی چون چراغ

گرم روغنی بودی اندر چراغ

وزین نیک و بد نیز چندی فراغ

بدان گونه تا مهر زرین چراغ

برافروخت بر روی هامون و راغ