کنون ما به نزد شما آمدیم

سراپرده و گاه و خیمه زدیم

ز هرگونه‌ای داستانها زدیم

بران رای پیشینه باز آمدیم

از این کار خسرو به بیرون شدیم

سوی کار لهراسب بازآمدیم

به شمشیر این مرز را بستدیم

جهانی ز خنجر به هم بر زدیم

به نزدیک مرز شما آمدیم

بدین بوم و بر چند گه دم زدیم

جهان از بداندیش خود بستدیم

همان تازیان را بهم برزدیم

آتشی نو در وجود اندرزدیم

در میان محو نو اندرشدیم

نیک و بد اندر جهان هستی است

ما نه نیکیم ای برادر نی بدیم

هر چه چرخ دزد از ما برده بود

[...]

از ما مشو ملول که ما سخت شاهدیم

از رشک و غیرت است که در چادری شدیم

روزی که افکنیم ز جان چادر بدن

بینی که رشک و حسرت ماهیم و فرقدیم

رو را بشو و پاک شو از بهر دید ما

[...]

بار دیگر ما به قصه آمدیم

ما از آن قصه برون خود کی شدیم

سبزه‌ها گویند ما سبز از خودیم

شاد و خندانیم و بس زیبا خدیم

سروری چون شد دماغت را ندیم

هر که بشکستت شود خصم قدیم

کز جهان زنده ز اول آمدیم

باز از پستی سوی بالا شدیم

طالب حیرانی خلقان شدیم

دستِ طمع اندر الوهیت زدیم

تا بخوردیم آن دم تو و آمدیم

تو بتون رفتی و ما هیزم شدیم

مطربان خواهی و قوال و ندیم

کوهها را پیشت آرد آن قدیم

ما هم از ایام بخت‌آور شدیم

بارها بر وی مظفر آمدیم

ز آب شور و مهلکی بیرون شدیم

بر رحیق و چشمهٔ کوثر زدیم

حرف آموزد ولی سر قدیم

او نداند طوطی است او نی ندیم

در عدم ما مستحقان کی بدیم

که برین جان و برین دانش زدیم

ز امر شاه خویش بیرون آمدیم

با عنایات پدر یاغی شدیم