برنخیزد به دست بیخردیت

از دو پای نهاد بند خودیت

گر سر مویی بماند از خودیت

هفت دوزخ سر برآید از بدیت

زانکه گر موئی بماند از خودیت

هفت دوزخ پر برآید از بدیت

او عصاتان داد تا پیش آمدیت

آن عصا از خشم هم بر وی زدیت

بار دیگر سوی این دام آمدیت

خاک اندر دیدهٔ توبه زدیت

خود گرفتم که شما سنگین شدیت

قفلها بر گوش و بر دل بر زدیت

قوم گفتند ار شما سعد خودیت

نحس مایید و ضدیت و مرتدیت

خود بدیدیت آنک طعنه می‌زدیت

که شما فانی و افسانه بدیت

نه شما چون طفل خفته آمدیت

بی‌خبر از راه وز منزل بدیت

علم بودیت نقش محض شدیت

درد گشتیت اگرچه صاف بدیت

قطره با سیل دو بینی به محل صمدیت

گر دو بینی دو نبینی به مقام احدیت