که در پرده بد زال را برده‌ای

نوازندهٔ رود و گوینده‌ای

از جور و ستیز تو بهر بیهده ای

در هر نفس از سینه بر آرم سده ای

ای روی تو در چشم رهی بتکده ای

مردی نبود ستیزه با دلشده ای

بوستانبانا امروز به بستان بده‌ای؟

زیر آن گلبن چون سبز عماری شده‌ای؟

آستین برزده‌ای دست به گل برزده‌ای؟

غنچه‌ای چند ازو تازه و تر بر چده‌ای؟

به پاسخ بدو گفت تا بنده ای

ز خورشید رخشنده تر دیده ای؟

من اکنون فرستم فرستاده ای

جوانی هشیوار و آزده ای

ای که غافل ز حال خود شده‌ای

چون بدانجا روی که آمده‌ای

برو ای عشق که تا شحنه خوبان شده‌ای

توبه و توبه کنان را همه گردن زده‌ای

کی شود با تو معول که چنین صاعقه‌ای

کی کند با تو حریفی که همه عربده‌ای

نی زمین و نه فلک را قدم و طاقت توست

[...]

جای دگر بوده‌ای زانک تهی روده‌ای

آب دگر خورده‌ای زانک گل آلوده‌ای

مست دگر باده‌ای کاحمق و بس ساده‌ای

دل چه بدو داده‌ای رو که نیاسوده‌ای

گنج روان در دلت بر سر گنج این گلت

[...]

ای آنکه حریف بازی ما بده‌ای

این مجلس جانست چرا تن زده‌ای

چون سوسن و سرو از غم آزاد بدی

بنده غم از آن شدی که خواجه شده‌ای

ترک عیسی کرده خر پروده‌ای

لاجرم چون خر برون پرده‌ای

سر ببخشد شکر خواهد سجده‌ای

پا ببخشد شکر خواهد قعده‌ای

تو کم از کوه و از ستون بده ای

کاین چنین عاشق جهان شده ای

گفت او را عسس که خریده ‌ ای

طالب این از آن سبب شده ‌ ای

ندانی مرا نام نشینده‌ای

که پیکار ارقم پسندیده‌ای

ز آب و گل عکس جمال خویشتن بنموده ای

شمع گل رخسار و ماه سرو بالا کرده ای

جرعه ای از جام عشق خود بخاک افکنده ای

ذوفنون عقل را مجنون و شیدا کرده ای

گرچه معشوقی لباس عاشقی پوشیده ای

آنکه از خود جلوه ای بر خود تمنا کرده ای

من کیستم ای شوخ دل از کف شده ای

آتش به دکان هستی خود زده ای

با غیر تو خوش نشین کز آشوب غمت

خون شد دل ما و سینه آتشکده ای

خاردان آن را که خرما دیده ای

ای که بس نان کور و بس نادیده ای

تخته بند است آنکه تختش خوانده ای

صدر پنداری و بر در مانده ای

یعنی ای بابا تو تاکی مانده ای

کل نفس ذائقه نشنیده ای