در این چاه بلا پخته شدستی

چه گویم کاین زمان مرده بُدستی

چه بودت کاین چنین در کین شدستی

که اوّل عین هر تمکین بدستی

ز بی مغزی چرا ابله شدستی

مگر اوّل تو هم ابله بُدستی

دمی اینجایگه بیشک ز دستی

کز آن دم اوّل و آخر بدستی

تو زان گلشن در اینجا آمدستی

هم از این گلخنی روشن شدستی

ز یک جوهر چنین تابان شدستی

ولیکن تا چنین باشد بدستی

دوئی برداشتی تا کل شدستی

که از اصلت حقیقت کل بدستی

اگر او ماه منستی شب من روز شدستی

اگر او همرهمستی همه را راه زدستی

وگر او چهره مستی به سر دست بخستی

ز کجا عقل بجستی ز کجا نیک و بدستی

وگر او در صمدیت بنمودی احدیت

[...]