پرستنده‌ای کش به بر داشتی

زمین را به پی هیچ نگذاشتی

اگر زادشم تیغ برداشتی

جهان را به گرشاسپ نگذاشتی

ز بهر گوان رنج برداشتی

چنین راه دشوار بگذاشتی

به ایران اگر دوستان داشتی

به یزدان سپردی و بگذاشتی

که در جنگ مازندران داشتی

به نخچیر بر شیر بگذاشتی

نخفتی به منزل چو برداشتی

دو روزه به یک روزه بگذاشتی

کنون تو بدین رنج برداشتی

به دشت آمدی خانه بگذاشتی

همی ماهی از آب برداشتی

سر از گنبد ماه بگذاشتی

کجا نیزهٔ رستم او داشتی

پس پشت او هیچ نگذاشتی

دو پا و دو دست و دو سر داشتی

به دندان گیا نیز بگذاشتی

چو از منزلی خضر برداشتی

خورشها ز هرگونه بگذاشتی

چو بودم جوان در برم داشتی

به پیری چرا خوار بگذاشتی

به دیوانش کارآگهان داشتی

به بی‌دانشی کار نگذاشتی

ازو مرزبان آگهی داشتی

چنین کارها خوار نگذاشتی

خراج اندر آن بوم برداشتی

زمین کسان خوار نگذاشتی

به روم آنک شاپور را داشتی

شب و روز تنهاش نگذاشتی

چو کشتی یکی جام برداشتی

بر آتش همی تیز بگذاشتی

بدو گفت شاه این کجا داشتی

مرا مست کردی و بگذاشتی

ز گنج شهنشاه برداشتی

وگرنه زمین خوار بگذاشتی

ز کار جهان آگهی داشتی

بد و نیک را خوار نگذاشتی