نشستم به آموی تا پاسخم

بیارد مگر اختر فرخم

که من بی تو چون ماهیی بر شخم

بسان گنه کار در دوزخم

وگر خود نخواهی که بینی رخم

به خون یکی بازده پاسخم

نه آن کرد روزی که بیند رخم

نه یاور فرستاد و نه پاسخم

گر من فلکم به مرتبت ور ملخم

در حضرت آفتاب حق کم ز یخم

صدبار و هزار بار معلومم شد

کز هیچ حساب نیستم چند چخم

شبها ز دم هوا فسرده چو یخم

زانو به شکم کشیده همچون ملخم

چنبر شده ام چنان که می نشناسد

کس موی زهار را زموی زنخم

شبها ز دم هوا فسرده چو یخم

زانو به شکم کشیده همچون ملخم

که بین نیلی از سیلی غم رخم

بسی گفتم آخر بگو پاسخم

ما را چه که گربه می کند تخم

ما را چه که گاو می زند شخم

خروشد درون و خراشد رخم

به تندی و تلخی دهد پاسخم

سیر ندیده نظری در رُخَم

شاد نگشته دلی از پاسُخَم

می‌کنم قِطعه زمینی شخم

از پس شُخم می‌فَشانم تخم

قضا را در آن‌ سال‌ از آن خوب شخم

ز هرتخم برخاست هفتاد تخم