چنین گفت با نامور نامجوی

که من خون به کین اندر آرم به جوی

بگشتاسپ گفت آن زمان جنگجوی

که تا زنده‌ای زین جهان بهر جوی

ز خون جوانان پرخاشجوی

به رخ بر نهاد از دو دیده دو جوی

ازان پس مرا پیشه فرمان و جوی

کنون از من این کدخدایی مجوی

تو عیب کسان هیچ‌گونه مجوی

که عیب آورد بر تو بر عیب‌جوی

تو از تیرگی روشنایی مجوی

که با آتش آب اندر آید به جوی

که گر گل نبوید به رنگش مجوی

کز آتش بروید مگر آب جوی

ز زخم دوشاه آن دو پرخاشجوی

همی خون و مغز اندر آمد به جوی

تو با دشمن بدکنش رزم جوی

که با آتش آب اندر آری به جوی

سپهبد چو اغریرث جنگجوی

که با خون یکی داشتی آب جوی

یکی باغ خرم بد از پیش جوی

در او دختر شاه فرهنگ جوی

چو برخواند نامه یل نامجوی

براند از دو دیده به رخ بر دو جوی

به هر جایی که بنشست آن و فاجوی

همی راند از سرشک دیدگان جوی

پس اکنون چاره و درمان خود جوی

که هم تخمست و هم آبست و هم جوی

تو دریایی و من مرد گهر جوی

ز تو جویم گهر نز چشمه و جوی

بدو دیو گفت ای گو نامجوی

چرا آمدستی در این جنگجوی

یل پر منش مهتر نامجوی

دلاور فرامرز پرخاشجوی

سواران چو کشتی از آن نامجوی

روان کرده از خون به هر جای جوی

بترسید ازو پهلو رزم جوی

کمان کرد بیرون گو کینه جوی

چه گوئی تو ای گرد پرخاشجوی

کنم آشتی یا شوم رزمجوی