جهاندار محمود با فر و جود

که او را کند ماه و کیوان سجود

از پی جود نز برای سجود

صدر او آب کعبه برده ز جود

بر فلک شو که در جهان وجود

هرکه برتر کریم‌تر در جود

شاه در ملک خویش از پی جود

چون شد او پیش عقلها مسجود

زانکه داند که با کمال وجود

جز به موضع نکو نیاید جود

کردی ار دیدی این مکارم و جود

در سرای وجود رای سجود

زین سبب نیست در نشیمن جود

لاجرم هست در سرای وجود

زانکه در کاملان بود همه جود

نبود بی‌فلاح مرد سجود

چو بخشاینده و بخشندهٔ جود

نخستین مایه‌ها را کرد موجود

آفرینندهٔ خزاین جود

مبدع و آفریدگار وجود

این چو آبادی چرخ باد به جود

و‌آن شده ختم امهات وجود

در یزک داری ولایت جود

دولت توست پاسدار وجود

همه را در نگارخانهٔ جود

قدرت اوست نقشبند وجود

به موجی که خیزد ز دریای جود

به امری کزو سازور شد وجود

عالم و عادل‌ترِ اهل وجود

محسن و مکرم‌ترِ ابنای جود

پیشتر از پیشتران وجود

کآب نخوردند ز دریای جود

مفلس بخشنده تویی گاهِ جود

تازهٔ دیرینه تویی در وجود

ای ذات منزهت مبرا ز وجود

بر خاک در تو کرده ارواح سجود

چون قطرهٔ شبنم است بر برگ گلی

از راه عدم هر آن چه آید به وجود

هست سیمایی ایشان از سجود

کی بود بی‌سجده سیما را وجود

هرچ آورد از عدم حق در وجود

جمله افتادند پیشش در سجود