ز شرق و غرب گذشته‌ست صیت انصافت

به خاص و عام رسیده است فیض انعامت

همیشه تا که گشایند صورت ارکانت

همیشه تا که نمایند جنبش اجرامت

مباد جز همه در زیر چتر جنبش تو

مباد جز همه بر تخت ملک آرامت

کمان گشای و کش چو ماه و خورشیدت

دویت دارو سلیحی چو تیر و بهرامت

فحکمته ما لها مدرک

و قدرته مالها غایة

اذا رمت نصا علی کونه

ففی کل شیئی له آیة

یطوف و ان تطاولت اللیالی

حوالیه طواف العنکبوت

در مرگ دوستان و رحیل برادران

خندید بر خود آنکه نه بر خویشتن گریست

مبند دل به عروس جهان تو از شهوت

اگر چه در سر زلفش هزار دلبندی‌ست

یا من تروم من الانام معیشة

لم لا تروم من النجوم النیرة

شهدت علیک بأنک کاذب

احوالک المختلة المتغیرة

و یا مکرر ذکراها علی طرب

هات الا حادیث عن بطحائیها هات

سکان مربعها رهط مکرمة

لا یبخلون علی العافی باقوات

دهرش کجا فکند و سپهرش کجا کشید؟

روز و شبش کجا زد و بختش کجا نواخت؟

وقتی اندر زمین و امر شاست؟

بود مردی گدا و گاوی داشت

از دوست پیامآمد کاراسته کن کار

اینست شریعت

مهر دل پیش آر و فضول از ره بردار

اینست طریقت

برگزین زین جهان یکیّو بس

گرت بادانش و خرد خویشیست

در قصه عشق تو بسی مشکلهاست

من با تو بهم میان ما منزلهاست‌

عجبت لمن یقول ذکرت ربی

فهل انسی فاذکر ما نسیت.

و فی کل شی‌ء له آیة

تدلّ علی انه واحد

در صنع آله بی عدد برهانست

در برگ گلی هزارگون دستانست‌

حشاشة نفس ودّعت یوم ودّعوا

فلم ادر ایّ الظّاعنین اشیّع

فردا برود هر دو گرامی بدرست

بدرود کرا کنم ندانم ز نخست؟!