ترا یک خدا هست ما صدخدا

همان پاک و پاکیزه ماند به جا

به قدرت برآورد فرش و سما

شب و روز و خورشید فرمانروا

به پای خود اندر دم اژدها

خردمند رفتن ندارد روا

چنین گفت روشن دل رهنما

که گر نام جویی مترس از بلا

ببود آن شب اندر بر دلربا

چو خورشید تابان برآمد ز جا

چو تنگ اندر آمد سوی اژدها

سیه مار تند اندر آمد ز جای

بیامد پس پشت نر اژدها

نهاد از بر چرخ دام بلا

نیندیشد از شیر و نر اژدها

نترسد ز سختی و روز بلا

دو شیر و دو گرگست و یک اژدها

که گیتی از ایشان شود پربلا

چه شیر و چه گرگ و چه نر اژدها

کز ایشان زمین و زمان در بلا

نرفتست و هرگز نیارد روا

همیدون شدن در دم اژدها

به خود بربجنبید نر اژدها

پراکنده شد زهرش اندر هوا

رمید و نشد پیش نر اژدها

ز گردش نهان گشت روی هوا

ز ناگاه کشتی ز باد بلا

بپیچید و شد در دم اژدها

مگر پاک یزدان فرمان روا

مرا داد خواهد ز سختی رها

بدان تا من از روزگار بلا

به فر و به بخت تو گردم رها

یکی نیزه در دست چون اژدها

شده گرد اسبش به روی از هوا

سنان بود ماهی کمند اژدها

وزو تیر پران چو مرغ از هوا

نه اندیشه از دیو و از اژدها

نه از تیر و شمشیر و گرز و بلا

جوان سرافراز فرمانروا

ازو بند بگشاد و کردش رها