نگر تا پیش من دیگر نپایی

که تاریکیست با این روشنایی

کجا پیوند گیرد آشنایی

نباشد هیچ دشمن چون جدایی

یکی بار آزمودی زو جدایی

نپندارم که دیگر آزمایی

چه باشد گر توم زشتی نمایی

چو یزدانم نماید نیک رایی

شهنشه گفت با گوسان نایی

زهی شایستهء گوسان نوایی

بپرسیدش که درمانده چرایی

چرا شادی و رامش نفزایی

ستاره نزد تو دارد روایی

که با ماهت نبوده‌ست آشنایی

تو اکنون پادشایی جست بایی

کجا جز پادشاهی را نشایی

رفیقان تو جویان پادشایی

تو جویان بازی و ناپارسایی

مرا نامی بود زین پادشایی

ترا باشد همی فرمانروایی

ترا بخشم سراسر پادشایی

که اکنون تو به صد چندان سزایی

چو تو نام نیکان را نپایی

برادر را و مادر را نشایی

چه باشد گر بود سالی جدایی

وزان پس جاودانه آشنایی

چه دانی کز پس تیره جدایی

چه مایه بود خواهد روشنایی

همی نالید ویسه در جدایی

شکیب از من جدا شد تا تو آیی

بگشت او گرد مرز پادشایی

گرفته رای فرمانش روایی

به خوبی پادشایی دل ربایی

به بوسه جان فزایی دلگشایی

مرا از تو نیاید پادشایی

نه خودکامی و نه فرمان روایی

ز بس در مرغها دستان نوایی

همه مرغان شده چنگی و نایی

دلش داد اندر آن ساعت گوایی

که رامین کرد با او بی وفایی