تو با شهریار آشنایی مکن

خریده نداری بهایی مکن

ز بهر گلو پارسایی مکن

به خوان کسان کدخدایی مکن

ز پاکان چو پاکی جدایی مکن

نمرده زمین آزمایی مکن

در ندارم هم تو داراییم کن

رنج دیدم راحت‌افزاییم کن

بپوش آن رخ و دلربایی مکن

دگر با کسی آشنایی مکن

بچشم سیه خون مردم مریز

بروی چو مه دلربایی مکن

ز من پند بنیوش و دیگر چو شمع

[...]

خوی آتش پیشه را تعلیم خود رایی مکن

جلوه را هم چون نگاه گرم هر جایی مکن

هستیم را آفت رشکی پریشان می کند

هر سر موی مرا مجنون صحرایی مکن

خاطر ما از خیال رشک می گیرد غبار

[...]

دیده را روشن سواد سطر بینایی مکن

عقل را دیوانه زنجیر دانایی مکن

پرتو فانوس دارد خلوت سوز درون

عشق را بدنام کردی خو به تنهایی مکن

شمع را تا سرنوشت صبح روشن شد گداخت

[...]