یارب به خدایی خدایی‌ت

وآنگه به کمال پادشا‌یی‌ت

گر نیندازم بصد رسوائیت

نی خدایم چند از رعنائیت

زشتیت پیدا شد و رسواییت

سرنگون افتادی از بالاییت

صبحدمی که برکنم، دیده به روشناییت

بر در آسمان زنم، حلقهٔ آشناییت

سر به سریر سلطنت، بنده فرو نیاورد

گر به توانگری رسد، نوبتی از گداییت

پرده اگر برافکنی، وه که چه فتنه‌ها رود

[...]

چه کم گردد خدایا از خدائیت

چه نقصان آید اندر پادشائیت

ور نبود از دل سوداییت

طاقت بیغوله تنهاییت

وه که دلم کباب شد ز آتش بیوفاییت

سوخت مرا بهر کسی گرمی آشناییت

کار به نقش پا رساند جهد سر هواییت

شمع صفت به داغ برد آینه خودنماییت

دل به غبار وهم و وظن رفت زشغل ما و من

آینه ‌ها به باد داد زنگ نفس‌ زداییت

فقر نداشت این‌قدر رنج خیال پا و سر

[...]

دید چو دیده دو بین در همه روشناییت

بر در این و آن زند حلقه آشناییت

تلخ بود مذاق من با لب شکرین تو

تیره شبست روز من با همه روشناییت

دعوی خواجگی کند بنده خاکسار تو

[...]

ای که نرسته در چمن سرو به دلربائیت

حیف، که همچو گل بود، عادت بی وفائیت

ای مه آفتاب رخ، در شب تار عاشقان

اشک فشانده شمع جمع، از غم روشنائیت

سینه به خاک برنهد، تن به هلاک در نهد

[...]