به پیش من آورد چون دایه‌ای

که در مهر باشد ورا مایه‌ای

فرخ‌زاد را گفت پر مایه‌ای

همی روم را همچو پیرایه‌ای

چهل کرده مثقال هر خایه‌ای

همان نیز گوهر گرانمایه‌ای

تودرگاه را همچو پیرایه‌ای

همان تخت ودیهیم را مایه‌ای

بدی را تو اندر جهان مایه‌ای

هم از بی‌رهان برترین پایه‌ای

که هوش تو بر دست همسایه‌ای

یکی دزد و بیکار و بیمایه ای

شب از چتر معراج او سایه‌ای

وز آن نردبان آسمان پایه‌ای

چو دریا نگویم گران سایه‌ای

همانا که چون کان گرانمایه‌ای

از او هر زمان روح را مایه‌ای

خرد را دگرگونه پیرایه‌ای

شب از ماه بربست پیرایه‌ای

شگفتی بود نور بر سایه‌ای

پس آنگاه با هر گرانمایه‌ای

سخن گفت بر قدر هر پایه‌ای

هزار آفرین بر چنان دایه‌ای

که پرورد از انسان گرانمایه‌ای

به‌اندازه هر‌که را مایه‌ای

دها و دهش را دهد پایه‌ای

چون تو گم گشتی چنین در سایه‌ای

کی ز سیمرغت رسد سرمایه‌ای

بود در کاریز بی‌سرمایه‌ای

عاریت بستد خر از همسایه‌ای

این زمان در اولین پایه‌ای

یا جنون را تو کنون همسایه‌ای

آه کان سایه خدا گوهردلی پرمایه‌ای

آفتاب او نهشت اندر دو عالم سایه‌ای

آفتاب و چرخ را چون ذره‌ها برهم زند

وز جمال خود دهدشان نو به نو سرمایه‌ای

عشق و عاشق را چه خوش خندان کنی رقصان کنی

[...]

دید شخصی فاضلی پرمایه‌ای

آفتابی درمیان سایه‌ای

همچو صیادی که گیرد سایه‌ای

سایه کی گردد ورا سرمایه‌ای

آن کری را گفت افزون مایه‌ای

که ترا رنجور شد همسایه‌ای