کمال لطف تو بیمنتهایست

گدا امیدوار اندر دعایست

چو مقصود آفرینش مصطفایست

یقین منصور او را رهنمایست

همه دیدار پاک مصطفایست

از آن عالم پر از نور و ضیایست

حضور و نور من از مصطفایست

مرا او در درون جان صفای است

حقیقت با شریعت آشنایست

حقیقت ذات پاک مصطفایست

خلاص عاشقان اندر بلایست

فنا دیدن یقین عین بقایست

نه مرگست اینکه دیدار خدایست

که اندر مرگ اسرار بقایست

که نقل من همه از مصطفایست

که او جبریل جمله انبیایست

که بیشک آمد آن را کیمیایست

که او از کیمیای آن بقایست

جنید اینجا ز دید مصطفایست

که اینجا شیخ و پیرو پیشوایست

اگر رویت حقیقت در خدایست

ابا اوباش کو خود رهنمایست

جهان بیگانهٔ چون آشنایست

وفا از وی مجو که بیوفایست

دل صدیق دایم در فنایست

دلش اندر فنادیدن لقایست

اگرچه درد عشقت بی دوایست

دوایم عاقبت بیشک بقایست

وصالت ای دل آخر در فنایست

بشیب خاک ره بیمنتهایست

دل عطار با تو آشنایست

ز نور تو پر از نور و ضیایست

حقیقت دردم اینجا بی دوایست

که نور عشقم اینجا رهنمایست

بت ما صورتست و در فنایست

دل ما جان شد و اندر بقایست

چه خواهی کرد صورت چون فنایست

در آخر مرو را عین بقایست

حقیقت برجفای او وفایست

وفای تو یقین عین لقایست