مگر یار باشدت یزدان پاک

سر جادوان اندر آری به خاک

یکی غار پیش آیدت هولناک

چنان چون شنیدم پر از بیم و باک

از ایران برآرم یکی تیره خاک

بلندی ندانند باز از مغاک

بینداخت از پشت اسپش به خاک

دهان پر ز خون و زره چاک چاک

برین نره دیوان بی‌بیم و باک

تویی آفرینندهٔ آب و خاک

به یک هفته بر پیش یزدان پاک

همی با نیایش بپیمود خاک

بگرداندش سر ز یزدان پاک

فشاند بر آن فر زیباش خاک

همی رخ بمالید بر تیره خاک

نیایش کنان پیش یزدان پاک

دم مرگ چون آتش هولناک

ندارد ز برنا و فرتوت باک

روانش خرد بود تنْ جانِ پاک

تو گفتی که بهره ندارد ز خاک

چرا دارم از خشم کاووس باک

چه کاووس پیشم چه یک مشت خاک

تن از خوی پر آب و همه کام خاک

زبان گشته از تشنگی چاک چاک

بدو گفت کاووس یزدان پاک

دل بدسگالت کند چاک چاک

همی ریخت خون و همی کند خاک

همه جامهٔ خسروی کرد چاک

مهان جهان جامه کردند چاک

به ابر اندر آمد سر گرد و خاک

سرش تنگ بگرفت و یک پوشه چاک

بداد و نبود آگه از شرم و باک

بزد دست و جامه بدرید پاک

به ناخن دو رخ را همی کرد چاک

چو پیش پدر شد سیاووش پاک

نه دود و نه آتش نه گرد و نه خاک

سیاوش به پیش جهاندار پاک

بیامد بمالید رخ را به خاک

ببوسید گرسیوز از دور خاک

رخش پر ز شرم و دلش پر ز باک