بیافتاد ز اسپ آفریدون به خاک

سپه سر به سر جامه کردند چاک

ز خاراش گهواره و دایه خاک

تن از جامه دور و لب از شیر پاک

یکی کاخ بد تارک اندر سماک

نه از دست رنج و نه از آب و خاک

شده بام از آن گوهر تابناک

به جای گل سرخ یاقوت خاک

چه مایه شبان دیده اندر سماک

خروشان بدم پیش یزدان پاک

ببرد پی بدسگالان ز خاک

به روی زمین بر نماند مغاک

شود شاه گیتی بدین خشمناک

ز کابل برآرد به خورشید خاک

همه دودمان پیش یزدان پاک

شب تیره تا برکشد روز چاک

چو پوشند بر روی ما خون و خاک

همه جای بیمست و تیمار و باک

فرود آمد از باره بوسید خاک

بگفت آن کجا دید و بشنید پاک

وز آن پس بدوز آن کجا کرد چاک

ز دل دور کن ترس و تیمار و باک

به دل گفت کاکنون ز لشکر چه باک

چه پیشم خزروان چه یک مشت خاک

سر سرکشان گشت پرگرد و خاک

همه دیده پر خون همه جامه چاک

ز گُرزش هوا شد پر از چاک چاک

نیرزید جانم به یک مشت خاک

بمانیم روز پسین زیر خاک

سراپای کرباس و جای مغاک

شب تیره تا برکشد روز چاک

نیایش کنم پیش یزدان پاک

بیفتاد رستم بر آن گرم خاک

زبان گشته از تشنگی چاک چاک

همه تن بشستش بران آب پاک

به کردار خورشید شد تابناک

خروشید و جوشید و برکند خاک

ز نعلش زمین شد همه چاک چاک

بیابان همه زیر او بود پاک

روان خون گرم از بر تیره خاک