میِ صافی بیار ای بُت که صافی است

جهان از ماه تا آن‌جا که ماهی است

چو از کاخ آمدی بیرون به صحرا

کجا چشم افکنی دیبای شاهی است

بیا تا می خوریم و شاد باشیم

[...]

گر او را دعوا صاحب‌کلاهی است

مرا نیز از قصب سربند شاهی است

بهشت از حضرتش میعاد‌گاهی است

ز باغ دولتش طوبا گیاهی است

بیرون‌تر ازین حواله‌گاهی است

کانجا به طریق عجز راهی است

اطلس که قبای لعل شاهی است

با قرمزی رخ تو کاهی است

مرغ‌ِ شمر را مگر آگاهی است!

کآفت ماهی درم ِ ماهی است

دل گفت: «رهِ زلف تو چون کوتاهی است»

چون دید که نیست هر زمانش آهی است

در زلفِ تو میرفت و به زاری میگفت:

«یا رب چه دراز و بس پریشان راهی است!»

مقام علم دین در فر شاهی است

مرا در معنی این علم راهی است

بنزد همّتم دنیا چو کاهی است

که دنیا در بر عقبی چو راهی است

این کتاب من چو تاجی شاهی است

او ز ماه آسمان تا ماهی است

آیین قلندر ار نظر کوتاهی است

ترتیب ادب علامت آگاهی است

چون سِر به زبان شرع می شاید گفت

گفتن به زبان دیگری گمراهی است

دایم اندر آب کار ماهی است

مار را با او کجا همراهی است

عبادت به تقلید گمراهی است

خنک رهروی را که آگاهی است

پیششان محو گشتن آگاهی است

بندگیشان به از شهنشاهی است

زیر و بالا مرو که بیراهی است

در چنان ره چه جان آگاهی است

نه هر فرقی سزای تاج شاهی است

نه هر سر لایق صاحب کلاهی است

ترا جای دگر آرامگاهی است

وز این سازنده‌تر آب و گیاهی است

دل منزل نزل پادشاهی است

دل آینهٔ جمال شاهی است

در آئینهٔ تمام اشیا

سری بنما به ما کماهی است

دل مغرب نور ماه شاهی است

دل مشرق مهر صبحگاهی است

بگوید که این نرخ یک ماهی است

چه لایق به جود شهنشاهی است