تا چو عیسی بر آب راه کنی

همره از آفتاب و ماه کنی

تو که از درد سری آه کنی

چه حدیثی سر این راه کنی

شمع آن مجلس اگر زانکه توئی

گشته ناگشته چرا آه کنی

افسری برنهدت عشق چو نای

[...]

نه که چون توبه از گناه کنی

باد پندار در کلاه کنی

تا بدان نردبان نگاه کنی

بر نهی پای و برگ راه کنی

چنان مکن که مرا هم نفس به آه کنی

جهان بیک نفس از آه من سیاه کنی

ز بزم میروی افتان و سر گران حالا

به راه تا سر دوش که تکیه‌گاه کنی

به رخصت تو مفید نمی‌شود چشمت

[...]

گهی که زلف نقاب رخ چو ماه کنی

نهان کنی رخ و روز مرا سیاه کنی

از دوری راه تا بکی آه کنی

منزل نشناسی و همین آه کنی

یا رب چه شود که بر سر هستی خود

یک گام نهی و قصه کوتاه کنی

بد برویش اگر نگاه کنی

گر غیور است، جان تباه کنی

که گفت مشک سیه را قرین ماه کنی؟

چو خال عارض خود روز من سیاه کنی

فغان که داد دل خود نخواهد از تو کسی

گهی که گوش به فریاد دادخواه کنی

به همرهی رقیب از بر تو میگذرم

[...]

از دوری راه تا به کی آه کنی

از رهرو و رهزن طلب راه کنی

یارب چه شود که بر سر هستی خود

یک گام نهی و قصّه کوتاه کنی

از دوری راه تا به کی آه کنی

از رهرو و رهزن طلب راه کنی