یکی دخمهٔ خسروانی کند

پس از رفتنم مهربانی کند

روی مرجانی ز چشمم دوست پنهانی کند

تا سرشک چشم من چون روی مرجانی کند

چون نبیند لعل ریحانی لبش با لعل خویش

ای بسا چون خویش بیند لعل ریحانی کند؟

چون کمان ابروش دارد قامت من چون کمان

[...]

دوستان را جاودان پر گوهر کانی کند

دشمنان را دیده ها پر خشت ماکانی کند

گر کسی دیگر جز او رأی سخن دانی کند

راست همچون بنده باشد که یزدانی کند

گر بجنگ آهنگ خان و لشگر خانی کند

[...]

لعل کی دید هرکه کانی کند

زر کجا یافت هرکه جانی کند

طلبکار گوهر که کانی کَنَد

به پندار امید جانی کند

هست سلطان آنکه سلطانی کند

با رعیّت حکم انسانی کند

زلف سرمستش چو در مجلس پریشانی کند

جان اگر جان را نیندازد گرانجانی کند

عقلها را از پریشان زیستن نبود گزیر

اندر آن مجلس که زلف او پریشانی کند

تا پریشان نیست بر سوسن همی ساید عبیر

[...]

بند کن چون سیل سیلانی کند

ور نه رسوایی و ویرانی کند

هنرور چنین زندگانی کند

جفا بیند و مهربانی کند

سبک روح خود کی گرانی کند

فرشته‌صفت زندگانی کند

که دشمن بِدان شادمانی کند

دگرباره از سر جوانی کند

عاشق اینجا بس پریشانی کند

حالتش دعوی سبحانی کند

که هرکس که او میزبانی کند

کسی را همی میهمانی کند

عدل تو گر فیض رسانی کند

بر رمه ها گرگ شبانی کند

چه سان بخشش زندگانی کند

بقای کسی جاودانی کند

نوح را ز آن عشق طوفانی کند

تا که بر دعویش برهانی کند

عقل گوید عشق ویرانی کند

عشق گوید عقل نادانی کند

در گناه هر که عفوت خویش را بانی کند

ایمنش در ظل خویش از قهر ربانی کند

خواهد ار اجر عبوری بردرت مور ذلیل

ایزدش شاهنشه ملک سلیمانی کند

صد جهانبانش به دربانی رود هر پادشه

[...]

مئی را کزو جسم جانی کند

بباده، زمین آسمانی کند

بحر طبعم در سخن چون گوهر افشانی کند

در صدف گوهر ز خجلت چهره مرجانی کند