جانت را دوزخ آشیانه مکن

خاطرت را محالْ خانه مکن

به جان تو که از این دلشده کرانه مکن

بساز با من مسکین و عزم خانه مکن

بهانه‌ها بمیندیش و عذر را بگذار

مرا مگیر ز بالا و خشک شانه مکن

شراب حاضر و دولت ندیم و تو ساقی

[...]

در زمین مردمان خانه مکن

کار خود کن کار بیگانه مکن

برده را بازده بهانه مکن

خویشتن را به بد نشانه مکن

روی دل جز در آن یگانه مکن

مرغ دینی، هوای دانه مکن

جان بده یا دگر اندیشه ی جانانه مکن

دام را بنگر ازین پس طلب دانه مکن

بسته ئی با می و پیمانه ز مستی پیمان

ترک پیمان کن و جان در سر پیمانه مکن

حرمت خویش نگهدار و مکن قصد حرم

[...]

چون گدا بر در سرات رسد

هرچه داری بده بهانه مکن

تا نیاید به خاطرش چیزی

پیش او ذکر اهل خانه مکن

هوای جام صبوح و می شبانه مکن

دل چو کعبه خود را شرابخانه مکن

دو تیغ را نکشد یک نیام در آغوش

برون نرفته ز خود یاد آن یگانه مکن

به جستجوی تو هر خوشه صد زبان شده است

[...]

در زمین مردمان خانه مکن

کار خود کن کار بیگانه مکن

رهگذار سیل را خانه مکن

پیش صرصر خرمنت دانه مکن