قبلهٔ روح آستانهٔ توست

دل مجروح ما خزانهٔ توست

من آن خاکم که مغز‌م دانهٔ توست

بدین شمعی دلم پروانهٔ توست

مرا که نشوهٔ‌ روح از می مغانهٔ توست

دماغ عقل تر از نغمهٔ ترانهٔ‌ توست

نی‌ام چو عود که از چنگ یار می‌نالد

خروش من همه از نالهٔ چغانهٔ توست

نشان زلف تو آمد ختامهٔ مسک

[...]

رَواقِ منظرِ چشمِ من آشیانهٔ توست

کَرَم نما و فرود آ که خانه، خانهٔ توست

به لطفِ خال و خط از عارفان ربودی دل

لطیفه‌های عَجَب زیرِ دام و دانهٔ توست

دلت به وصلِ گل ای بلبلِ صبا خوش باد

[...]

من آن مرغم که دامم دانه توست

فسون وحشتم افسانه توست

دیوار نه آشیانه توست

در دیده نشین که خانه توست

قدم به کلبه‌ام از لطف بیکرانهٔ توست

که بنده بنده تو بود و خانه خانهٔ توست

شب به کوی وی ای دل چه‌ها فتاده که روز

به شهر و کوه و دمن خلق بر فسانهٔ توست

گدایم و تو غنی ای جوان باده‌فروش

[...]

گفت فرق من آشیانهٔ توست

قطرهٔ اشکم آب و دانهٔ توست

پرده ها پردهٔ ترانهٔ توست

باده ها از شرابخانهٔ توست

پا شو ای مست که دنیا همه دیوانهٔ توست

همه آفاق پر از نعرهٔ مستانهٔ توست

در دکان همه باده‌فروشان تخته است

آن که باز است همیشه در میخانهٔ توست

دست مشاطهٔ طبع تو بنازم که هنوز

[...]