آس شدم زیر آسیای زمانه

نیسته خواهم شدن همی به کرانه

زاد همی ساز و شغل خویش همی بر

چند بری شغل نای و چنگ و چغانه

چرا این مردم دانا و زیرکسار و فرزانه

زیانشان مور را باشد دو درشان هست یک خانه

اگر ابروش چین آرد ، سزد گر روی من بیند

که رخسارم پر از چین است چون رخسار پهنانه

چو پیمانه تن مردم همیشه عمر پیماید

[...]

ایا گشته غره به مکر زمانه

ز مکرش به دل گشتی آگاه یا نه

یگانهٔ زمانه شدی تو ولیکن

نشد هیچ کس را زمانه یگانه

زمانه بسی پند دادت، ولیکن

[...]

مکر جهان را پدید نیست کرانه

دام جهان را زمانه بینم دانه

دانه به دام اندرون مخور که شوی خوار

چون سپری گشت دانه چون خر لانه

طاعت پیش آر و علم جوی ازیراک

[...]

داری سخنی خوب گوش یا نه؟

کامروز نه هشیاری از شبانه

حکمت نتوانی شنود ازیرا

فتنهٔ غزل نغزی و ترانه

شد پرده میان تو و ان حکمت

[...]

تنش گردد شقاوت را فسانه

روانش تیر خذلان را نشانه

نهاده جای جای اندر فسانه

فروزان چون ستاره زان میانه

همیدون مردم عام و میانه

فرو خوانند از بهرِ فسانه

چه خواهد کرد با ایشان زمانه؟

در آن کردار چون دارد بَهانه؟

بسی نفرید بر گشت زمانه

که کردش تیر هجران را نشانه

در و دیوار و بوم و آستانه

نگاریده به نقش چینیانه

چه کین دارد به جای تو زمانه

که کردت در همه عالم فسانه

نکرد آن بد به جای تو زمانه

که جویی گریه را چندین بهانه

قضا کرد آن زمین را رودخانه

بماند آن بند بر شه جاودانه

بگویم داستان عاشقانه

بدو در، عشق را چندین فسانه

دل او را دشمنی باشد ز خانه

بر او جویانده هر روزی بهانه

گسسته شد میان ما بهانه

که شد تیر هوا سوی نشانه

اگر کامی ز تو بستد زمانه

به صد کام دگر داری بهانه

همی پیچید سر را بر بهانه

گهی دیدی زمین گه آسمانه

چرا داری مرو را تو به خانه

بدین کار از تو ننیوشم بهانه