بر آن بی مهر چو نان مهربانم

که او را دوستر دارم ز جانم

من آن کس را بکشتن چون توانم

که جانش دوستر دارم ز جانم

ندانم زو چه خواهد دید جانم

خطا گفتم ندانم نیک دانم

اگر چه در میان بوستانم

ز اشک خویش در موج دمانم

اگر من مردمم یا زین جهانم

چرا هرگز نه همچون مردمانم

اگر من بر زبان پند تو رانم

خرد بیزار گردد از روانم

ز تو بی‌شرم‌تر کس را ندانم

و یا خود من که بر تو مهربانم

ترا درمان بجز تیغم ندانم

که مرگت بخشد و چانت ستانم

نه آنم من که چون تو بدگمانم

همه ناراستی باشد نهانم

هر آن روزی که گفتم شادمانم

شکنجه گشت شادی بر روانم

هر آنگاهی که بستانند جانم

ز کار خویش و کار تو بمانم

ز رامش پر ز خوشی بود جانم

ز شادی پر ز گوهر بود کانم

چو یاد آید گذشته سالیانم

ببخشایم همی بر خسته جانم

یکی درمان بجو از بهر جانم

که من زین درد جان را چون رهانم

بر آتش صبر کردن چون توانم

اگر سنگین و رویینست جانم

کنم با رام هر چاری که دانم

مگر جان ترا زین غم رهانم

چو از من سیر گشتی وز لبانم

ز گل هم سیر گردی بی‌گمانم

مبیند ایچ دردت دیدگانم

که باشد درد تو هم بر روانم

به بیداری نیایی چون بخوانم

بدان تا بیشتر باشد فغانم

چه بودی گر بخفتی دیدگانم

ترا دیدی به خواب اندر نهانم