تو با این سپه پیش من رانده‌ای

همی گو ز برگنبد افشانده‌ای

ندانم تو خامش چرا مانده‌ای

چنین داستانها چرا رانده‌ای

بپرسید و گفت از کجا رانده‌ای

کنون ایستاده چرا مانده‌ای

بر چرخ همیشه هم‌عنان رانده‌ای

بر ماه غبار موکب افشانده‌ای

آدم پدر منست و زو فخرم نیست

از تست که تو برادرم خوانده‌ای

به حکمی که آن در ازل رانده‌ای

نگردد قلم ز آنچه گردانده‌ای

پدر کشته‌ای بی پدر مانده‌ای

یتیمی ولایت برافشانده‌ای

دگر گفت نیکو سخن رانده‌ای

تو در خانه از نیکویی مانده‌ای‌‌!

گفت «شنیدم که سخن رانده‌ای

کینه‌کِش و خیره‌کُشم خوانده‌ای

مور تشنه لنگ و لوک و رانده‌ای

از لب دریای وحدت مانده‌ای

چون تو اندر حفظ جانی مانده‌ای

من بنو هر روز جان افشانده‌ای

هر گهر کز بحر جان افشانده‌ای

رمزهای سرّ جانان رانده‌ای

ای که خلقان را تو خر می‌خوانده‌ای

این زمان چون خر برین یخ مانده‌ای

نیست غم گر دیر بی او مانده‌ای

دیرگیر و سخت‌گیرش خوانده‌ای

گفت هین از ذکر چون وا مانده‌ای

چون پشیمانی از آن که‌ش خوانده‌ای

قصهٔ اصحاب ضروان خوانده‌ای

پس چرا در حیله‌جویی مانده‌ای

این چنین مخذول واپس مانده‌ای

خانه کندهٔ دون و گردون‌رانده‌ای

تخته‌بندست آن که تختش خوانده‌ای

صدر پنداری و بر در مانده‌ای

ما رمیت اذ رمیت خوانده‌ای

لیک جسمی در تجزی مانده‌ای

نه تو اعطیناک کوثر خوانده‌ای

پس چرا خشکی و تشنه مانده‌ای

ای که خود را شیر یزدان خوانده‌ای

سالها شد با سگی در مانده‌ای