رهی کان ره نهان اندر نهان است

چو پیدا شد عیان اندر عیان است

چه می‌گویم چه پیدا و چه پنهان

که این بالای پیدا و نهان است

چه می‌گویم چه بالا و چه پستی

[...]

چون دلبر من سبز خط و پسته دهان است

دل بر خط حکمش چو قلم بسته میان است

سرسبزی خطش همه سرسبزی خلق است

شور لب لعلش همه شیرینی جان است

نقاش که بنگاشت رخ او به تعجب

[...]

آن راه که راه عالم عرفان است

بر هر گامی هزار دل حیران است

تا پیش نیایدت بنتوان دانست

بر هر قدمی هزار سرگردان است

هر ذات که در تصرّف دوران است

اندر طلب نور یقین حیران است

هر ذره که در سطح هوا گردان است

سرگشتهٔ این وادی بیپایان است

تن از پی کارِ خویش سرگردان است

جان بر سرِ ره منتظر فرمان است

رازی که به سوزنیش کاود تن تو

دریا دریا در اندرونِ جان است

دل والِه و عقل مست و جان حیران است

وین کار نه کار دل و عقل و جان است

ای بس که بگفتهاند در هر بابی

پس هیچ نگفتهاند آن کاصل آن است

آن سالکِ گرمرو که نامش جان است

عمری تک زد که مقصدش میدان است

آواز آمد که راه بیپایان است

چندان که روی گام نخستین آن است

هم بادیهٔ عشق تو بی پایان است

هم درد محبّتِ تو بی درمان است

آن کیست که در راه تو سرگردان نیست

هر کو ره تو نیافت سرگردان است

گر از تو مرا کفر و اگر ایمان است

چون از تو به من رسد مرا یکسان است

آن دوستییی کز تو مرا در جان است

گر نیست چنانکه بود صد چندان است

دردی که مرا در دل بی درمان است

یک ذرّه ز دل کم نشود تا جان است

گر دردِ دلِ خلقِ جهان جمع کنند

دردِ دلِ من یک شبه صد چندان است

بیهمدم اگر دمی زنی نقصان است

زیرا که تو را همدم مطلق جان است

چون صبح نیافت همدمی در همه عمر

دم گرچه به صدق میزنی تاوان است

در انجمن مقربان است

زیرا که بدین قدم نشان است

سگ دیوانه را چون دم چنان است

که در مردم اثر از وی عیان است

بزرگی گفت ازل همچون کمان است

هزاران تیر هر دم زو روان است

تو پنداری که زخمش رایگان است

هزاران ساله طاعت نرخ آن است

ازین وادی که در وی بیم جان است

اگر خونی شود جان جای آن است

نشان بندهٔ مقبل همان است

که پیش از کار کردن کاردان است

همه عالم پر از آثار جان است

ولی جان از همه عالم نهان است

زمین سفلیان را آسمان است

سرای علویان را آستان است

یقین می‌دان که راهی بی‌کران است

رهی تیره چراغش نور جان است