صحّاف پسر که شهرهٔ آفاق است

چون ابروی خویشتن به عالم طاق است

با سوزن مژگان بکند شیرازه

هر سینه که از دل غمش اوراق است

چشمِ سیهت که فتنهٔ آفاق است

جانم ز میان جان بدو مشتاق است

و ابروی تو ریخت آب رویم بر خاک

کابروی تو پیوسته به خوبی طاق است

هر کاو به جمال سروری مشتاق است

سرمایهٔ او مکارم الاخلاق است

استحقاقی است سروری را بر او

مردم داری دلیل استحقاق است

شب و روزش غذا ز اشواق است

گرچه طفل است، پیر عشاق است

شیخ صورت پرست و زراق است

شهرهٔ شید اندر آفاق است

این مراتب خود آن عشاق است

گه پر اوصافشان در آفاق است

مهی بینش به برجی کاتفاق است

مهی دیگر همین برجت وثاق است

ولی این بر سبیل اتفاق است

نه چون دیو از فرشته استراق است

وصال اولین عین فراق است

مر آن دیگر ز «عند الله باق» است

شاه ما در همه جهان طاق است

بس کریم و لطیف اخلاق است

ما به او نیک نیک مشتاقیم

او به ما نیز نیک مشتاق است

هر که او دوستدار یاران است

[...]

به ابروان مه من در خم فلک طاق است

به روی روشن خود نور چشم آفاق است

ز نعل توسن او شکل های محرابی

به هر زمین که فتد قبله گاه عشاق است

ز بس کزان گهر پاک غرقه در اشکم

[...]

هر که را در طبیعت اطلاق است

خوردن قابضش چو تریاق است

ابروی او که در جهان طاق است

قبله عاشقان مشتاق است

دم آن سرد از درد فراق است

که یار از یار و جفت از جفت طاق است

طاقی که تو را به هر رواق است

در هر دهنی به نام طاق است

به خوبی آنچنان کشمیر طاق است

که معشوق خراسان و عراق است

مطلق آفتاب اشراق است

موطن عهد و اخذ میثاق است

کفر و ایمان به شرع و منساق است

متقابل به شرط اطلاق است

هر که در زیر این نگون طاق است

هوسی را که کرده مشتاق است

متاع رایج این جا نفاق است

نه آذربایجان، این جا عراق است