عاقبت هم به دست آن یاغی

شد شهید و بکشتش آن طاغی

بود در روم بلبل و زاغی

هر دو را آشیانه در باغی

چنان دیدم که اندر پهن باغی

به دست آوردمی روشن چراغی

مرا چشمی و چشمم را چراغی

چراغ چشم و چشم افروز باغی

چو دور از حاضران میرد چراغی

کشندش پیش از آن در دیده داغی

به صد گرمی بسوزانم دماغی

به دست آرم به شب‌ها شب‌چراغی

ز هر کشور که برخیزد چراغی

دهندش روغنی از هر ایاغی

هر حرفی از او شکفته باغی

افروخته‌تر ز شب‌چراغی

زلفش چو شبی رخش چراغی

یا مشعله‌ای به چنگ زاغی

بر شاخ نشسته دید زاغی

چشمی و چه چشم چون چراغی

در هر نظری شگفت باغی

شد هر بصری چو شب‌چراغی

با آه چو من سموم داغی

کس بر نخورد ز چون تو باغی

افروزد هر شبی چراغی

بر جان نهدش ز دود داغی

در تمنا‌ی آن‌چنان باغی

بر دل هر توانگر‌ی داغی

روزی از راه آتشین داغی

سوی باغ من آمد آن باغی

اگر نبود ترا چشم و چراغی

ز گلخن فرق نتوان کرد باغی

مگر شد رابعه در درد و داغی

که تا در گیرد از جایی چراغی

که می‌داند که هر دل چون چراغی‌؟

چه سودا می‌پزد در هر دماغی‌؟

بهر انگشت درگیرم چراغی

ترا می‌جویم از هر دشت و باغی

چراغ چار طاق هشت باغی

شب معراج در شب چراغی