شبی باد مسیحا در دماغش

نه آن بادی که بنشاند چراغش

فروغ روی شیرین در دماغش

فراغت داده از شمع و چراغش

ز خواب ایمن هوس‌های دماغش

ز بی‌خوابی شده چشم و چراغش

رسیده آتش دل در دماغش

ز گرمی سوخته هم‌چون چراغش

دل شیرین به درد آمد ز داغش

که مرغی نازنین گم شد ز باغش

مغز‌ش ز حرارت دماغش

سوزنده چو روغن چراغش

شد چشم‌زده بهار باغش

زد باد تپانچه بر چراغش

کسی کان نور نبود در دماغش

بهشتی گر بود نبود چراغش

ولیکن گر رسد بر پشت داغش

همه چنگل برآرد از دماغش

اگر روحی رسد سوی دماغش

درون‌ِ دل فرو میرد چراغش

چو دین را مغز بودی در دماغش

بسی کردند روغن در چراغش

ز گردون برتری جوید دماغش

به پیش آفتاب آید چراغش

چو مادر دید ماه و سرو باغش

جهان روشن شد از چشم چراغش

بجوش آر از هوای من دماغش

بچربی روغنی کن در چراغش

به زیر سایهٔ طوبی باغش

بهشتی بود گل‌ها چون چراغش

بشه گفتا نگفتم سوی باغش

نباید برد پر سودا دماغش

چو عجب و نخوت آمد در دماغش

یکی روغن بریزد درچراغش

جنونست اندر اینجا در دماغش

درون دل فرو مانده چراغش

نمیگنجد یقین اندر دماغش

برد از جملهٔ عالم فراغش

چو در رفت آن نسیم اندر دماغش

به سینه تازه شد دیرینه داغش