به درگاه کسری یکی باغ بود

که دیوار او برتر از راغ بود

گوشه ای از جهان گرفتستی

تا ترا از جهان فراغ بود

خدمت تو به عقل شاید کرد

آلت عاقلی دماغ بود

یکی روز لهراسپ در باغ بود

که از گل فروزان همه راغ بود

وزینسو ره پشته بی راغ بود

طرف تا طرف باغ در باغ بود

زان محمد شافع هر داغ بود

که ز جز شه چشم او مازاغ بود

آن دل که دایمش سر بستان و باغ بود

گویی همیشه سوخته درد و داغ بود

هر خانه دوش داشت چراغی و جان من

می سوخت و به خانه من این چراغ بود

من بی خبر فتاده در آن کوی مرده وار

[...]

در ایوان سرایش یکی باغ بود

کزو روضه خلد را داغ بود

همه روز رهوار آن باغ بود

دل خسته از هجر او داغ بود

قفس ترا چو خوش افتاد به ز باغ بود

گل است شعله کسی را اگر دماغ بود

درین چمن به گلم ذوق آشنایی نیست

به لاله گرمی من از برای داغ بود

دلم گداخت چو از باده روی او افروخت

[...]

به نزدیک قلعه یکی باغ بود

ازو چار باغ ارم داغ بود

امشب که از فروغ رخش، لاله داغ بود

شبنم، سپند مجمر گلهای باغ بود

از بس نگاه از آن گل رو آب و تاب داشت

اشکی که ریختم گهر شبچراغ بود

رفت الفت وطن به خرابات از دلم

[...]

دایه کز کودکش فراغ بود

زو دل باب و مام داغ بود