خویشتن پاک دار و بی‌پرخاش

هیچ کس را مباش عاشق غاش

خویشتن پاک دار بی‌پرخاش

رو به آغاش اندرون مخراش

بفرمود پیروز کایدر بباش

چو دستور شایسته نزد بلاش

چو اندر جهان این سخن گشت فاش

فرود آمد از تخت زرین بلاش

چو بنشست با سوگ ماهی بلاش

سرش پر ز گرد و رخش پرخراش

وزان پس فرستاد نزد بلاش

که شاها تو از مرگ غمگین مباش

چر فرمان او گشت در شهر فاش

به خوبی بپرداخت گاه از بلاش

به ایوان خویش اندر آمد بلاش

نیارست گفتن که ایدر مباش

بدین رزمگه امشب اندر مباش

ممان تا شود گنج و لشکر به لاش

صعب‌تر عیب جهان سوی خرد چیست ؟ فناش

پیش این عیب سلیم است بلاها و عناش

گر خردمند بقا یافتی از سفله جهان

همه عیبش هنرستی سوی دانا به بقاش

فتنه ز آن است برو عامه که از غفلت و جهل

[...]

جدا خوانش هر روز دادی بلاش

یکی ابر بد ویژه دینار پاش

همیدون شاه گیتی قدر والاش

پدید آورد مردم را به اعداش

چو از پیشم برفت آن روی زیباش

به چشمم در بماند آن تیر بالاش

نگه کن در همه روزی به فرداش

مکن بد تا نرنجی از مکافاش

ای گشته به بیداد و بدی کردن فاش

خواهم که کنم به وصل هجران تولاش

آن را که کنی همی پیاپی پاداش

خود را و مرا کرده به غم خوردن فاش

ز رشک و حسد جاودان دور باش

به آزادی از دهر کن نام فاش

خون همی بارم از دو دیده سرد

بر وفات محمد خراش

رازها داشتم نهان چون جان

که خرد گفته بود در دل باش

چون مرا خون دیده جوش گرفت

[...]

چون موکل شود بدو فراش

عشوه ها سازد و دهد کرناش

نشستند چون آتش اندر فقاش

به تن پر ز کینه به دل پر جفاش

کنون گاه آنست کاری به جاش

هم اکنون بیاور درنگی مباش