سجود آورد شیرین در سپاسش

ثناها گفت افزون از قیاسش

ز مریم بود در خاطر هراسش

که مریم روز و شب می‌داشت پاسش

عجب در ماند شاپور از سپاسش

فراتر شد که گردد روشناسش

نبود آنجایگه حاضر ایاسش

طلب می‌کرد شاه حق شناسش

چو قوّت یافت عقل بی قیاسش

به جوش آمد دل حکمت شناسش

بدان منزل چو حاصل شد اساسش

به نسبت پوشد اینجا یک لباسش

می‌بود ز نیک و بد هراسش

می‌داشت خرد هنوز پاسش

ز من خدمت رسان بیش از قیاسش

وزین خدمت منه بر سر سپاسش

شماری رفته با صنعت شناسش

برون ز انگشت رد طرح اساسش

این یا رب گرمی که تو داری پاسش

نی خضر بود حریف، نی الیاسش

هر کشت اجابتی که بر چرخ رسید

مد الف آه تو باشد داسش

ز سنگ خانه کعبه اساسش

قبای حاجیان رنگین پلاسش

سخن‌سنجی‌که مدح خلق نفریبد به وسواسش

مسیحای جهان مرده گردد صبح انفاسش

نفس محمل‌کش چندین غنا و فقر می‌باشد

که در هر آمد و رفتی است‌ گرد جاه افلاسش

ز تار و پود اضداد است عبرت بافی‌ گردون

[...]

بود از باطن شیخ التماسش

کهب اشد تازه‌تر دائم لباسش

بود عبدالشکور اندر سپاسش

که فرمودست حق نعمت شناسش